Rozdział 88 - Further problems ...

Zbadałam już całą wysepkę na której byliśmy. Ani śladu Nialla.
Ale moją uwagę przykuły wysokie skały we wschodniej części plaży. Zacisnęłam dłonie na broni i podeszłam bliżej.
- Nie tak się umawialiśmy Horan! - Poważny i niski głos mężczyzny dobiegł do moich uszu. Serce zabiło szybciej a oddech stał się nierówny. Co on znowu wykombinował?
- Mówiłem Ci, ze nie chce w to wchodzić! Nie zaryzykuje życia mojej rodziny! Moja żona jest w ciąży, zrozum, nie chce z Tobą współpracować.
- Umawialiśmy się inaczej.
- Owszem. Dwa lata temu, kiedy nie byłem z Nathalie, kiedy nie miałem pojęcia, że będę mieszkał w LA.
- Umowa to umowa.
- Zapomnij. - Po słowach mojego męża nastała cisza. Zacisnęłam ręce na broni jeszcze mocniej a serce podskoczyło mi do gardła.
- Albo się zgodzisz, ale Cie zabije. - Dźwięk przeładowania broni. Cholera. Co teraz? Nie moge tam iść, nie moge ryzykować. Ale, jeśli mu się coś stanie?
Moje rozmyślania przerwał wystrzał broni. Bez zastanowienia pobiegłam tam mierząc w wysokiego bruneta.
- Puść. Go. - Wysyczałam przez zęby a on deliaktnie rozluźnił uścisk w którym zacisną Nialla. Blondyn wyrwał mu broń i również wymierzył w niego. Co chwile spoglądał na mnie, czy nic mi nie jest. Czułam kłucie w brzuchu. To nerwy. Nie moge się tak denerwować. Oddychałąm powoli starając się uspokoić.
- Nathalie idź do samochodu. - Wyciągnął rękę po moją broń. Nie protestowałam. Jak najszybciej poszłam do auta, wsiadłam i zamknęłam dokładnie wszystkie drzwi.
- Gdzie tatuś?
- Zaraz przyjdzie kochanie. - Przesiadłam się do przodu i wzięłam Lily na kolana. Wtuliła się we mnie i 10 minut później spała. Delikatnie odłożyłam ją na fotelik. Chwile później zobaczyłam Nialla idącego w naszą strone. Po cichu wysiadłam i pobiegłam do niego. Przytulił mnie czule całując delikatnie w czoło.
- Bardzo się o Ciebie bałam. - Serce waliło mi jak oszalałe.
- Już wszystko dobrze. Jedziemy.. - Wsiedliśmy powoli do auta, aby nie obudzić Lily. Odrazu pojechaliśmy do domu.
Niall wyjął Emily z samochodu i zaniósł do pokoju.
- O co mu chodziło? Zabiłeś go? - Wzięłam szybki prysznic i przyszłam do sypialni w której leżał Horan.
- Tak. - Rozłożył ramiona dając znak, abym przyszła. Ułożyłam się w nich wygodnie.
- Więc, o co mu chodziło?
- Kiedyś, zanim Cię... Zanim się w Tobie zakochałem, dostałem propozycje przejścia do najlepszego gangu w LA. Powiedziałem, że to przemyśle i odwlekałem odpowiedź kilka lat. Kiedy zamieszkałem z Tobą, szukał mnie ale udawało mi się uciekać. Wtedy na plaży, kiedy zasnęłaś zaatakował z zaskoczenia.
- Czemu mówiłeś, że to zbyt wielkie ryzyko? Że nie chcesz narażać rodziny?
- Umowa miała być taka, że wciagam w to wszystkich. Chłopaków, ich dziewczyny a nawet dzieci. Ashton chciał stworzyć 100 osobowy gang, w którym będzie każde pokolenie.
- Kocham Cię. - Te słowa, jakby, uciekły z moich słów mimowolnie.

- Ja Też Cię Kocham, najbardziej na świecie. - Cmoknął mnie w czubek głowy i położył ręke na moim brzuchu.
- Jak damy mu na imie?
- Mu? A skąd wiesz że to chłopczyk? - Pomógł mi wstać. Podeszłam do okna oddychając świeżym powietrzem.
- Nie wiem. Więc jak damy mu lub jej na imię?
- Dlaczego mnie o to pytasz?
- Bo chce wiedzieć? - Uśmiechnęłam się do niego.
- Logan lub Kim.
- Zack i Miley?
- Masz jeszcze 5 miesięcy na wybór. - Przytulił mnie delikatnie. - Co robimy?
- Obiad? - Pociagnęłam go do kuchni i przygotowałam potrzebne składniki do spagetti. - Pomożesz mi?
Podszedł stając obok i razem zrobiliśmy obiad.
Między nami, poprawiło się znacznie, odkąd przeprowadziliśmy się do nowego domu.
Popołudnie i wieczór spędziliśmy z Harrym i Rose w ogrodzie. Nie czułam się pewnie w jego towarzystwie. Cały czas patrzył na mój brzuch jakby starał się z niego wyczytać kto jest ojcem.

* Oczami Nialla *

Moja żona i mój przyjaciel, co chwile lustrowali się wzrokiem.
Harry gapił się na brzuch Nathalie jakby tam, był jego największy skarb. Dziwnie się zachowywali w swoim towarzystwie. Czy to normalne, ze czuje się nie komfortowo?
- Nath, przynieść Ci coś do picia? - Wstałem zabierając pustą szklanke ze stołu.
- Zimnej wody.
- Rose przyniesiesz mi też coś do picia? - Harry spojrzał na swoją żone i uśmiechnął się do niej sztucznie. Bez słowa wzięła jego szklankę i poszła ze mną do kuchni. Rose, musiała iść do łazienki więc podała mi szklankę męża i pobiegła na góre. Spokojnie poszedłem do szklanych drzwi prowadzących do ogrodu, jednak zatrzymałem się gwałtownie.
Harry, trzymał ręke na udzie Nathalie. Rozmawiali o czymś. Nie była to normalna rozmowa, Nath była zła, tłumaczyła mu coś. Zbliżył się do niej a moje pięści zacisnęły się mocniej na szklanych wysokich naczyń do picia.
Odepchnęła go i wstała. Wtedy ruszyłem w jej strone całując ją w czoło i podajac wodę.

* Oczami Nathalie *

Usilnie starał się wymusić na mnie odpowiedź. Nie mogłam, nie wiedziałam.
Nie mam pojęcia kto jest ojcem. Jestem załamana, nigdy nie byłam w takiej sytuacji, widziałam je tylko na filmach.
- Wszystko ok? - Niall wszedł w najodpowiedniejszym momencie. Harry, pozwala sobie na zbyt dużo.
- Tak. - Przytuliłam go i upiłam łyk zimnego napoju.
Wieczór spędziliśmy w dość miłej atmosferze.  Wieczorem wzięłam szybki prysznic i położyłam się do łóżka.

* 5 miesięcy później *

Emily była w przedszkolu, Niall w pracy a ja sama siedzialam w ogrodzie. Spokojnie czytałam ksiażkę o małych dzieciach gdy nagle rozległ się trzask drzwi od samochodu.  Odłożyłam książkę i dyskretnie wyjrzałam za płot.

- Nathalie otwieraj! - Stał obok bramy ogrodowej. Powoli podeszłam do niego i spojrzałam w jego wściekłe oczy.

- Czego chcesz?
- Przyznaj, że to dziecko jest moje!

- Nie jest! 

- Spałaś ze mną! 

- To był jednorazowy incydent. 

- Ale jednak był. Wszystko się zgadza, data , okoliczności, wszystko.

- Uroiłeś to sobie. Wracaj do Rose, do SWOJEJ rodziny.

- Nosisz moje dziecko!

- ONO NIE JEST DO CHOLERY TWOJE! - Wykrzykując te słowa poczułam ogromny ból w brzuchu.  Złapałam się za jego dolną część i zaczęłam głęboko oddychać.

- Nic Ci nie jest? - Jego głos złagodniał.

- Nie wolno mi się denerwować. To dziewiąty miesiąc idioto. - Usiadłam na krześle i napiłam się wody.

- Nath, nie oszukujmy się, jestem ojcem tego dziecka.

- Byłeś ojcem mojego dziecka, które przez CIEBIE straciłam. 

- Będziesz mi to wypominać do końca życia?
- Tak. Idź stąd.

- Nie odejde dopóki nie powiesz, że to dziecko jest moje! 

- Nie jest!

- Nie kłam! - Wstał i uderzył mnie w twarz. Poczułam mocny skurcz w podbrzuszu. Zaczyna się.