Rozdział 45

 - Nie zabiłem jej idioto!  Nie jestem taki głupi. - Zaśmiał sie Hunter. Zerwałam się na równe nogi. Czyli żyje ? Musze stąd uciec. Powoli posuwałam się do przodu opierając się o ściane , starałam się iść i stawiać jak najlżejsze kroki aby stara i spróchniała podłoga nie skrzypiała "Skrzyp , skrzyp , skrzyp " Dźwięk moich kroków roznosił sie po korytarzu.
- Słyszałeś ? - Drzwi od pomieszczenia w którym się znajdowali powoli się uchylały. Cholera. Szykałam za sobą jakiegoś znaku do ucieczki , natrafiłam na klamkę którą odrazu nacisnęłam i schowałam sie w pokoju.

* WŁĄCZ  http://www.youtube.com/watch?v=pX_gvhDdkCs
 (i odtwarzaj do końca opowiadania) *

- Kto to? - Ochrypnięty głos rozległ się po pomieszczeniu. Przełknęłam głośno śllinę i odwróciłam sie. Pokój rozświetlała żarówka która zwisała z popękanego sufitu. 
- Nathalie. - Odezwałam sie niepewnie rozglądając po pomieszczeniu.  
- Co tu robisz Nathalie ? - Przystojny młody mężczyzna wyłonił się z ciemności. 

- Ja.. Ja nie wiem. - Cofnęłam się. 
- Czyżby Hunter sprowadził wkońcu dziewczyne Harrego?
- O.. O czym ty mówisz? 
- Teraz grzecznie pójdziesz ze mną. - Złapał mnie za ręke i pociagną do wyjścia. Jak na podopiecznego Huntera był bardzo delikatny. Weszliśmy na korytarz i udaliśmy się do pokoju w którym wcześniej słyszałam głos. 
- Patrz kto zaszczycił nas swoją obecnością. - Pchną mnie w strone Harrego , który siedział na kanapie.
- Oo.. Wstałaś już. - Uśmiechną sie H. Patrzyłam na Harrego . 
- Nie bój sie. - Hazz wyciągną do mnie ręke. Stałam nieruchomo nie wiedząc co zrobić. Czy oni są w zmowie czy co do cholery!?
- No śmiało. Boisz sie swojego chłopaka? - Zaśmiał sie tajemniczy chłopak. Wsunęłam delinatnie dłoń na dłoń Harrego. Chwycił mnie za nią mocno i przyciągną do siebie przytulając najmocniej jak umiał. 
- Tak bardzo za tobą tęskniłem. - Kołysał mnie delikatnie na boki ściskając coraz mocniej. Syknęłam na co on rozluźnił uścisk , ale nadal trzymał mnie mocno przy sobie. Przeczesałam ręką jego włosy i zaciągnełam sie jego boskim zapachem. Tak , był prawdziwy , to mi sie nie śni. W jego objęciach czas staną w miejscu , nie liczyło się nic oprócz niego , jego dotyku , głosu , zapachu.. Nie obchodziło mnie to że za plecami mam Huntera który w każdej chwili może mnie zabić. Zaciskałam ręce na jego szyji stając na palcach by być jak najbliżej jego. 
- Koniec tej sielanki.- Powiedział Hunter a tajemniczy chłopak odciągną mnie siłą od Harrego. Moje oczy były pełne łez. Nie mogłam uwierzyć że wreszcie go spotkałam , dotknęłam.. że zobaczyłam go żywego.

* Godzine wcześniej. Oczami Nialla * 

Dlaczego zawsze musze coś zjebać ?! Dlaczego jestem takim pieprzonym egoistą i nie potrafię powiedziec jej co naprawde do niej czuje !? Dlaczego nie potrafie dać jej szczęścia? 

Podparłem głowe na rękach i wpatrywałem sie w ściane zastanawiając sie jak ją przeprosić. Moje rozmyślania przerwała radosna Perrie która wbiegła do domu z torbami na zakupy. 

- Mógłbyś to porozkładac do szafek? - Postawiła torby na blacie kuchennym i wyszła do ogrodu.

- Jasne. - Mruknąłem pod nosem i zabrałem sie do rozpakowywania. 

- A gdzie Nathalie? - Zapytał Zayn wnosząc kolejne dwie torby.

- Na górze. Pokłóciliśmy się troche.

- O co znowu? - Westchną i również zaczął rozpakowywać torby.

- " Znowu " ? 

- Ciągle dochodzi między wami do sprzeczek. Wszyscy już to zauważyliśmy.

- Super. - Włożyłem puszke z ananasami do szafki i chciałem wyjść ale zatrzymała mnie Perrie rzucając mi sie na szyje. 

- Co tak blondasku ? 

- A co ty taka szczęśliwa? - Zapytałem od niechcenia. Pokazała mi wtedy ręke z pierścionkiem. Odwróciłem sie do Zayna. Przewrócił oczami i wrócił do pakowania. Zaśmiałem sie. - Gratuluje. - Cmoknąłem ją w czoło i odeszłem siadając na kanapie i włączając TV.

- Pójde zobacze co u Nathalie. Jest u siebie?

- Tak , chyba śpi. - Odparłem nie odwracając sie.

- No trudno , będzie miała niezłą pobudkę. - Pobiegła na gorę. Zmieniałem kanały co sekunde nie widząc czego szukam. Nie było nic ciekawego w migającym obrazie więc wyłączyłem telewizor i oparłem się o kanape wpatrując sie w sufit .

- Niall !! Niall chodź tu szybko!!! - Perrie zaczęłą krzyczeć na cały dom.

- Co sie stało !? - Odkrzyknąłem leniwie z nadzieją że znów zobaczyła pająka.

- Coś sie stało Nathalie rusz tu swój zasrany tyłek ! - Na te słowa zerwałem sie jak piorun i pobiegłem na góre. 

- Co sie stało !? - Zapytałem wbiegając do pokoju. Nathalie leżała jak kłoda , nieruchomo w dziwnej pozycji. 

- Nie wiem, nie rusza sie , nie odzywa , nie da się jej obudzić !

- Nathalie.. - Przykucnąłem przy łóżku a do pokoju wbiegł Zayn do którego odrazu przytuliłą się Perrie. - Sami.. - Zdrobnienie ledwo przeszło mi przez gardło , miałem nadzieje że zaraz wstanie i da mi w twarz za to ze tak ją nazwałem , jednak nic. Głucha cisza opanowała pokój.

* W tym samym czasie oczami Nathalie * 

- Są u ciebie w pokoju. - Powiedział Hunter wpadając do pokoju w którym siedziałam wraz z "tajemniczym chłopakiem". Podniosłam głowe i spojrzałam na niego pytająco.

- Co z tego ? - Wzruszyłam ramionami i schowałam głowe między kolana. Hunter wyszedł i za chwile przyszedł Harry który pociągną mnie za ręke i wtulił w siebie najbardziej jak umiał. 

- Musisz sie z nimi skontaktować. Musisz pokazać im że żyjesz. - Szepną 

- Ale ja nie potrafie.- W moich oczach znów pojawiły się łzy. 

- Potrafisz. - Odsuną sie troche. - Nie płacz. Pomoge ci. - Zaprowadził mnie do jakiegoś pomieszczenia , było w nim ciemno. Loczek zapalił dwie świeczki które wisiały na jakiejś podstawce. 

- Harry boje sie.

- Nie bój sie kochanie. Będe cały czas przy tobie. - Wzią mnie za ręke i poprowadził na krzesło po czym kucną obok mnie. 

- Dobrze. Ale i tak się boje. - Ścisnęłam mocniej jego ręke na co on się uśmiechną.

- Zamknij oczy i wyobraź sobie swój pokój , stojących w nich przyjaciół. Nialla , Perrie , Zayna i wyobraź sobie , że leżysz teraz na łóżku. Musisz wrócić do ciała. Do życia. - Wzięłam głęboki wdech i zacisnęłam mocniej oczy.

- Nathalie ... - usłyszałam zapłakany głos Nialla. Otworzyłam oczy i jedyne co widziałam to sufit. Obróciłam głowe i ujrzałam przyjaciół. 

-Harry !! - Krzyknęłam siadając. Zaczęłam sie rozglądać , nigdzie go nie było.

- Nathalie ty żyjesz ! - Niall przytulił mnie czule. Siedziałam nieruchomo nie widząc co zrobić. Harry znikną. Nie czułam już jego obecności. - Pachniesz.. Męskimi perfumami...

***

Minął tydzień. Nie widziałam Harrego , nie czułam go. Jakby przestał naprawde istnieć. Codziennie udawałam silną , szczęśliwą , wesołą. Faktycznie , cieszyłam się z zaręczyn Pezz ale za każdym razem kiedy patrzyłam na nia widziałam siebie , kiedy patrzyłam na Zayna widziałam Harrego . Kiedy patrzyłam na nich widziałam .. nas.

Siedziałam na parapecie patrząc jak przyjaciele grilują w ogrodzie.

- Zjesz z nami ? - usłyszałam delikatny głos Liama za sobą. - Danielle mnie po ciebie przysłała.

- Nie , dzięki. - Uśmiechnęłam sie sztucznie.

- Na mnie twoje sztuczne uśmiechy nie działają. - Zamkną drzwi i wszedł do środka.

- Prosze cie Liam , zostaw mnie. Idź cieszyć się życiem z nimi.

- Przestań tak gadać. - Wślizgną ręke pod moje plecy a drugą włożył między moje kolana i podniósł mnie.

- NIE LIAM NIE ! POSTAW MNIE NA ZIEMI !!! - Protestowałam wyrywając sie ale to nic nie dało , wkońcu uległam i pozwoliłam mu zanieś się do przyjaciół. Gdy wszyscy zobaczyli w jak śmieszny sposób Liam mnie niesie zaczeli się śmiać. 

W taki sposób Liam niósł Nathalie

-  Tak , bardzo śmieszne. - Oburzyłam sie na co Liam cmokną mnie w policzek i poszedł do Danielle . Usiadłam na ławce a Niall podał mi kiełbase.

- Nie chce jeść. Przyszłam z wami posiedzieć.

- Mam cie nakarmić? - Zasmiał sie.

- Nie . - Wzięłam widelec i powoli zaczęłam jeść. Przyglądałam sie co dzieje sie za płotem i pewna postać przyciągnęła moją uwage. 

- Zaraz wróce - Powiedzialam i wybiegłam na ulice. Rozejrzałam sie i zobaczyłam go. Uśmiechnęłam sie i podbiegłam w jego strone.

- Myślałem że mnie nie zauważysz. - Powiedział poważny.

- Dlaczego?

- Nie powinienem tu przychodzić. Nie możemy się widywać.

- Dlaczego.. Co.. Co się stało.

- Kiedy Hunter ściągną cie do tamtego swiata zmieniłaś się prawda? Chcesz być sama , drażni cię światło?

- Nie , przecież stoje tu z tobą , świeci słońce .. Siedze ze znajomymi..

- Ciebie nie da się oszukać - Zaśmiał sie cicho. Spojrzałam na niego i uniosłam brew.

- Nie moge cię wciągać w świat który nie nalezy do ciebie , do którego TY nie należysz. Zbyt wiele bym zaryzykował.

- Na przykład co ?

- Życie naszego dziecka.

- Nathalie co ty tam robisz?! - Niall wychylił się za płot .

- Nic już ide. - Spojrzałam przed siebie ale Harrego już nie było. Odwróciłam się i wróciłam do znajomych. Siedziałam z nimi do późnych godzin wieczornych , położyłam się dopiero ok 23.

- Muszę go zobaczyć. - Powiedziałam sama do siebie. Zgasiłam światło w pokoju i tylko mój telefon rozświetlał tą ciemność. Usiadłam i rozluźniłam się. - Zamknij oczy. Wyobraź sobie tamten pokój , Harrego , Huntera i tego chłopaka i wyobraź sobie tam siebie. - Poczułam podmuch wiatru i otworzyłam oczy.

- Ja pierdole. - Powiedziałam znów sama do siebie nie wierząc że stoje właśnie w pokoju w którym siedziałam wtedy. " Jakieś pieprzone medium ze mnie czy co " 

- Jeśli nie będziesz sie z nią widywał zginiesz! 

- Wiem , tak będzie lepiej dla niej.

- Harry nie pierdol mi głupot! Między nami było źle wiem nienawidziliśmy sie ale śmierć i to mniejsce mnie cholernie zmieniły!


Wyjaśniając. 

- Harry NIE jest duchem. 
- Harry BYĆ MOŻE ożyje ale nie powiem wam kiedy i czy na 100%

WAŻNE !!

Napiszcie mi co chcielibyscie zobaczyć na blogu , czego wam brakuje a czego jest za dużo.

Może coś wam nie pasuje ? WAŻNE więc napiszcie w komie !