Rozdział 93 - Happy Days.

- Nathalie, błagam.
- Błagasz? Ha! Jesteś żałosny. Ene dułe... - Nacisnęłam spust. Pudło.
- Przepraszam! - Wrzasnął.
- Na przeprosiny już za późno, nie sądzisz? - Druga próba. Pudło. Trzecia, też nic.
- Nie rób tego.. - Jego głos złagodniał.
- Znikniesz z naszego życia raz na zawsze, odpuścisz sobie Logana, wyprowadzisz się z LA..
- Logan może też być moim synem.
- LOGAN NIE JEST TWOIM SYNEM! - Czwarty wystrzał, też pusty.

Nasza ślicznotka ♥

Bał się, cholernie się bał.
Płakał, jak mała dziewczynka.
- Dobrze..
- Przysięgnij.
- Przysięgam.
- Wiesz co Styles? Jesteś ciotą... Udajesz twardego, ale w środku jesteś pieprzonym mięczakiem! Wystarczy że wyceluje Ci w łeb i już miękniesz. Masz tydzień na wyprowadzkę. - Opuściłam broń i jak najszybciej wróciłam do domu.

~ * ~

- Gdzie byłaś? - Zdenerwowany Niall siedział na kanapie patrząc na zegarek. Opowiedziałam mu wszystko ze szczegółami, pokazałam mu broń. Na piątym wystrzale, był nabój.
Szkoda że nie strzeliłam.
- Jestem zmęczona. Pójde się położyć.
- Ide z Tobą. - Zaniósł mnie na góre i ułożył na łóżku, dał mi swoją koszulkę i położył się obok mnie.
- Dzieci śpią?
- Już od 40 minut. - Wtuliłam się w niego i bardzo szybko zasnęłam.
~
Obudziłam się pierwsza. Odrazu poszłam do pokoju Logana.
Uśmiechnęłam się i odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam, że spokojnie sobie śpi. Zajrzałam do Emily.
- Mama. - Wstała z podłogi i przytuliła się do mnie.
- Dlaczego nie śpisz słoneczko? - Podniosłam ją i poszłyśmy do kuchni. - Gofry?
- Taaak! - Wdrapała się na krzesło. Zrobiłam 20 gofrów i poszłam obudzić Nialla.
Weszłam do pokoju, stał owinięty w ręcznik wybierając ubrania z szafy.
- Dzień Dobry Przystojniaku. - Przytuliłam go całując delikatnie jego jeszcze mokre plecy.

Malutki Logan ♥

- Dzień Dobry Księżniczko. - Wyjął ubrania z szafy i cmoknął mnie delikatnie w czoło.
- Śniadanie na stole. - Uśmiechnął się pod nosem.
- Tak? A co dobrego zrobiłaś?
- Gofry. Radze Ci się pośpieszyć, Emily to straszny głodomorek.
- Ma to po tatusiu. - Pocałowałam go przelotnie i poszłam do Logana.
- Cześć kruszynko. - Podniosłam maluszka, gdy już miał zacząć płakać. Nakarmiałam go i zeszłam na dół. Położyłam go w łóżeczku, które stało obok kanapy i zajęłam miejsce w objęciach Nialla.
- TATA! A ja?! - Emily zrobiła smutną mine i wdrapała się na jego kolana.

* Kilka dni później *

Siedziałam z Niallem na plaży, przyglądając się Emily, która bawiła się na brzegu.
- Jesteś szczęśliwa?
- Bardzo. - Od kilku dni, byłam najszczęśliwszą kobietą na świecie. Harry, po mojej wizycie, nie odzywa się, nie pokazuje na mieście.. Nic, jakby ślad po nim przepadł.
Z Niallem, postanowiliśmy zacząć od nowa, wybaczył mi zdradę, chociaż wiem, że wciąż go to boli.
Dzisiejszy dzień, był taki spokojny. Jak dla mnie, za spokojny.
- Nie dziwi Cię to, że jest tak spokojnie?
- Nie. Uwielbiam to.
Tak bardzo się ciesze, że wszystko wróciło do normy. Mam szczęśliwą i pełną rodzine, żadnych problemów, wrogów. Bylam taka szczęśliwa!

* Cztery lata później *

- Emily! Masz już 10 lat! Chyba potrafisz samodzielnie wsadzić brudne rzeczy do kosza na pranie tak!?
- Mamo prosze Cie..
- Nie " Prosze Cie" tylko marsz do pokoju i brudne rzeczy do kosza! - Niechętnie poszła na góre.
Wiele się zmieniło przez te cztery lata.
Nie wyprowadziliśmy się z LA, cała paczka teraz tu mieszka, na jednej ulicy.
Z Harrym nie utrzymuje kontaktów, chyba że jest jakaś akcja.
W moim małżeństwie układa się jak w każdym, czyli normalnie.
Emily ma już 10 lat, Logan 4 lata. Wszystko układa się świetnie, a przynajmniej tak mogłoby się wydawać.
- Nathalie? - Zdenerwowany Niall wbiegł do salonu.
- Coś się stało?
- Ktoś kręci się wokół naszego domu.
- Niall, koszą trawniki, to normalne.
- Nie, ten ktoś jest podejrzany.. Dziwnie się zachowuje.
- Panikujesz. - Usłyszeliśmy strzał i za chwile szyba w salonie była wybita. Pobiegłam do dzieci i wszyscy znaleźliśmy się w salonie.
- Mamo co się dzieje?
- Nic skarbie. Schowaj się za mną. - Osłoniłam ją własnym ciałem i wpatrywałam się w rozbite okno i pełno szkła na ziemi. - Niall co się dzieje?
- Sam chciałbym wiedzieć. - Zmierzał w kierunku drzwi. Podbiegłam do niego i mocno go przytuliłam.
- Błagam nie idź.
- Wróce, obiecuje.. - Musnął delikatnie moje usta i już go nie było. Zawołałam dzieci do siebie i usiedliśmy na podłodze za kanapą.
- Dlaczego nasze życie, jest takie niebezpieczne?
- Wasze słoneczko, jest bardzo bezpieczne. Ani ja ani tata, nie pozwolimy aby wam się cokolwiek stało.
- Nawet kosztem waszego własnego życia?
- Jesteś taka mądra. - Cmoknęłam ją w czoło. Drzwi się otworzyły i ktoś wszedł do mieszkania. Nie był to jednak Niall.
Wysoki mężczyzna stanął rozglądając się uważnie. Przyłożyłam palec do ust karząc dzieciom zamilknąć.
- Nathalie, skarbie wiem że tu jesteś. - Poznaje ten głos. A-Ale skąd?
- Pilnuj brata. - Szepnęłam prawie niesłyszalnie i wstałam.
- Oh, nadal jesteś taka piękna.
- Kim Ty do cholery jesteś!?
- Twoim największym koszmarem. - Strzał. Bezwładne ciało mężczyzny opadło na panele brudząc je jasno-czerwoną krwią.
- Chodź. Wynosimy się stąd. - Wzięłam dzieci i wybiegliśmy z domu, wsiadając do dwóch samochodów.


Misie, bardzo was przepraszam, ale musicie dać mi czas.
6 dni temu, mój chłopak zostawił mnie, tak po prostu. 
Jestem rozjebana psychicznie i ostatnią rzeczą na jaką mam teraz ochotę to pisanie rozdziałów.
Przepraszam.